Аннотация

Віка стаяла каля акна. На дварэ кружыла мяцеліца. У шалёным віхры сняжынак плылі і кружыліся хаты на другім баку вуліцы. Увесь свет кружыўся ў снежнай каламуці. І снег быў не белы - Віка бачыла яго з мноствам вясёлкавых адценняў: чырвоных, зялёных, жоўтых. Плывуць хаты. Незнаёмыя. Фантастычныя. Гойдаюцца. З боку ў бок, зверху ўніз. Дзяўчыне пачало здавацца, што і сама яна некуды плыве. Куды? У целе - дзіўная лёгкасць, быццам яно страціла вагу. І ў галаве лёгка, замест думак пра маці - радкі добрых, прыгожых вершаў. Яна прачытала іх ціха і выразна.

Впечатления о книге: